آن وقتها که دانشجو بودم یک دوست خیلی مذهبی داشتم. یک روز نوشته ای را بر دیوار دیدم،خیلی قشنگ بود اما آخرش یک کلمه شهبد هم داشت. به دوستانم گفتم چقدر قشنگ نوشته،اگر آن کلمه شهید آخرش نباشد متنش خیلی عالیست. آن دوست مذهبی ام گفت همه زیبایی اش به همان کلمه شهید است.
امروز جایی نوشته ای دیدم و کمی راجع به شهید و شهادت با خودم فکر کردم.هیچ وقت شهید و شهادت و این چیزها برایم مقدس نبوده اند و نیستند. اصولا هیچ چیزی برای من مقدس نیست. نمی دانم اما به تقدس هیچ چیزی اعتقاد ندارم،شاید چون به خیلی چیزها اعتقاد ندارم! کشته می شوی و می روی پی کارت! می میری و باز هم می روی پی کارت! خلاص!
...
این وقتها ترجیح می دهم به جای یادداشت ها و مقاله های جدی و خبرهای مهم بروم و مجله های زرد را پیدا کنم و بخوانم. با عکس ها و خبرهای درپیت خودم را مشغول می کنم تا کمتر به فاجعه ای که در آن هستیم فکر کنم.
یک وقتی می افتم روی دور رمان خوانی و پشت سر هم دو سه تا رمان بلند را می خوانم. فیلم می بینم اما این روزها دوست دارم بیشتر فیلم های کمدی ببینم و کمتر خودم را درگیر غم و غصه و استرس و فشار روانی کنم. تلویزیون اصلا نگاه نمی کنم،نه اخبار،نه سریال،فقط گاهی پی ام سی و بعضی شبکه های موسیقی و کارتون.
با پسرم می نشینم و تام و جری می بینم،جیمبو و بعضی کارتونهای زمان کودکی خودم.
دوست دارم الکی الکی بروم بیرون و هی قدم بزنم،قدم بزنم،قدم بزنم. کمتر می خواهم حرف بزنم. فکر می کنم حرفهایم زیادی تکراری شده اند. هر چه می گویم انگار صد بار گفته ام و باز می گویم.
یک سایتی پیدا کرده ام،می روم عکس ها و نوشته های زرد می بینم و می خوانم. وقت می گذرانم فقط!
...
آن وقتها که کوچک بودم و تلفن نبود و آدمها برای احوال گیری از همدیگر به خانه های هم می رفتند،همیشه منتظر یک خبر جدید بودم. در خانه که نشسته بودم دوست داشتم یک نفر در بزند و بیاید و یک خبر جدید بدهد و آن خبر حتما خوش باشد.
نمی دانم آن وقتها فقط من آن حس را داشتم یا دیگران هم همیشه منتظر خط و خبری بودند.
حالا هم بعضی وقتها آن قدر بی مضمون و بی حوصله می شوم که دوست دارم تلفن زنگ بخورد،یک نفر یک خبر بهم بدهد. یک خبر خوش غافلگیرکننده،فرقی نمی کند غافلگیری اش چقدر باشد،کم یا زیاد.
انگار همیشه منتظر آن خبر هستم!
...